1 Jaar samenwonen

Vandaag, 01-02-2017 wonen mijn vriend en ik precies een jaar samen. Een jaar geleden zou onze nacht van 01-02-2017 op 02-02-2016 onze eerste nacht in ons eigen huisje worden. Nu een jaar later, kunnen we (met plezier) terugkijken op ons eerste jaar samen wonen.

Over het algemeen is het samenwonen ons goed bevallen. Geen ruzie meer met zijn vader, omdat we niet meer constant op elkaars lip zitten. Vrijheid en zelfstandigheid. En met name de wetenschap dat we het ook daadwerkelijk samen -kunnen- (al dan niet met horten en stoten, maar we leren het kunnen). Ik heb mijn vriend en mij dezelfde 3 vragen gesteld, en de antwoorden genoteerd.

Antwoorden van mijn vriend:

Wat valt je mee:
De stress van constant op elkaars lip zitten, en hoe dat onze omgang met elkaar beïnvloed. (Ik was bang dat ik er niet tegen zou kunnen om 24/7 met dezelfde persoon in een kamer/huis te zitten, ongeacht hoeveel ik van die persoon zou houden. Maar dit gaat eigenlijk veel beter dan ik verwachtte)

 
Wat valt je tegen:
De last die de normale dagelijkse klusjes met zich mee brengen. Ook al zijn het kleine klusjes, ik kan er enorm tegenop zien en afkeer tegen hebben. Nog erger dan ik verwachtte, en dit kan mijn gehele stemming negatief beïnvloeden.

Wat is je algemene mening over 1 jaar samenwonen/op jezelf wonen:
Al doende leert men. Er waren heel veel problemen die ik zelf had, waar ik in de loop der tijd overheen gegroeid ben/beter in ben geworden. En ik denk dat als je de buffer zou hebben (financieel), en je zit te twijfelen om op jezelf te gaan, dat het zeker het proberen waard is. Een ervaring rijker is altijd mooi meegenomen, en je komt veel te weten over jezelf. (Soms op een hardere en directere manier dan fijn voor je is).
Daarnaast is het fijn om te hebben geleerd dat ik op Tess, mijn relatie, kan vertrouwen. En dat wanneer het met één van ons iets minder gaat (mentaal/fysiek), de ander het bijna als van nature overneemt (al is het soms handig als zulk soort dingen doorgesproken kunnen worden, en/of als er alsnog tot zover mogelijk wordt geholpen door de ander.)
Ik hoop dat het in aankomende jaar het financieel mogelijk blijft om samen te wonen, want ik vond het afgelopen jaar een goed begin, een wijze les, een uitdaging en een fijne ervaring om met Tess mee te maken.

 

Mijn antwoorden:

Wat valt je mee: 
Eten verzinnen voor iedere dag. Ik dacht van te voren dat ik na een maand door mijn inspiratie om te koken heen zou zijn, en dat ik door de bomen het bos niet meer zou zien. Maar dit valt me echt alleszins mee. Daarnaast is de was doen echt makkelijker dan ik dacht.

Wat valt je tegen:
De verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt. Als ik me een dag niet lekker voel, moet er alsnog eten op tafel komen bijvoorbeeld. Zeker in het begin vond mijn vriend het lastig om dan dit over te nemen, en sloeg hij als het ware dicht. De laatste tijd gaat dit echter steeds beter, en kan ik hierdoor ook daadwerkelijk een dag rust nemen als mijn lichaam/hoofd aangeeft dit nodig te hebben. Ook valt het me tegen hoeveel er eigenlijk stuk kan gaan aan zo’n huis, en wat een rompslomp het met zich mee kan brengen om het dan maar weer goed te krijgen. Ineens onder een koude douche omdat er een foutmelding is bij de CV, ineens met man en macht een overstromende wasbak moeten verhelpen omdat je anders geen was meer kan draaien (en dan maar noodgedwongen met een stoeltje er voor gaat zitten en letterlijk de wasmachine op pauze zetten iedere keer als de wasbak vol is gelopen… Ja. Ja dit hebben we een volle 2 maanden moeten doen totdat er wel iets werkte en de wasbak weer door liep (Met dank aan de zus van mijn vriend!) ).

Wat is je algemene mening over 1 jaar samenwonen/op jezelf wonen:
 Ik vond het fijn. Rustig wakker kunnen worden, op je eigen tempo, zonder dat je bang hoeft te zijn dat er een boze “schoonpa” op de deur staat te rammen om het een of ander (wat vaak echt niet zo belangrijk was). Het zelf verantwoordelijk zijn voor hoe schoon of hoe vies je huis is vond ik ook fijn, omdat er niemand anders (behalve mijn vriend dan) op aan te spreken valt, dat haalt ook echt een heleboel geruzie weg. Al met al vind ik het denk ik gewoon fijn om los te zijn van ouders. Begrijp me niet verkeerd, mijn ouders zijn echt schatten van mensen, met hun eigen eigenaardigheden. Alleen is helaas de relatie tussen mijn schoonpa en mij niet zo om over naar huis te schrijven, dat we daar met plezier vertoefden het grootste gedeelte van de week.
Ik heb niet perse moeten wennen aan het vaak/altijd samen zijn, want dat waren we ook al zo goed als toen mijn vriend nog bij zijn vader en ik nog bij mijn ouders woonde. Ik vind het voornamelijk echt heel fijn om niet meer in de stress te zitten door mede-huisgenoten (i.v.m. rekening houden met, hun wensen, hun eisen, hun doen en laten, etc.). Hiermee bedoel ik niet dat ik me nu opstel als een asociaal wijf, maar wel bedoel ik hiermee dat ik nu samenwoon met iemand die overeenkomende normen en waarden heeft, en overeenkomende gebruiken en doen en laten.

 

Wil je nog langer met me samenwonen? 😉 (vroeg ik aan mijn vriend)
Ja natuurlijk lieve schat.
(aawh ❤ ik ook graag met jou)

 

*disclaimer*
De antwoorden die mijn vriend heeft gegeven, klinken misschien negatief. Zo bedoelt hij het zeker niet, en dit is iets waar ik aan heb moeten werken om het te leren begrijpen. Eigenlijk is alles wat hij hier zegt enorm positief juist, al klinkt het misschien als neutraal of negatief. Dit wilde ik even (nodig of niet) gezegd hebben!

*hugs* – Me